"سایبان مدیترانه" برنده جایزه معماری TAC! (+عکس)

پاویون «مدیترانه»، اثری از «مانوئل بوزاس»، معمار جوان اسپانیایی، با طراحی خلاقانه خود در جشنواره معماری شهری TAC! در والنسیا، برنده مسابقه ایده‌های این دوره شد. این پروژه ادای احترامی به سایبان‌های سنتی منطقه است.

عصر ایران - مدیترانه، پاویون مانوئل بوزاس برای دومین دوره جشنواره معماری شهری TAC! در والنسیا. پروژه مدیترانه ادای احترامی است به سایبان‌های مدیترانه‌ای، مکانیزمی که طی قرن‌ها امکان تطبیق فضاهای مسکونی با شرایط نامساعد آب و هوایی را فراهم کرده و راه‌حلی ساده، سبک و مؤثر برای مقابله با دماهای بالا ارائه می‌دهد. این پاویون به‌عنوان یک سایبان شهری طراحی شده است، که به جای حفاظت از یک پنجره، یک میدان کامل را پوشش می‌دهد و به جای حفاظت از یک فرد، یک جامعه کامل را گرد هم می‌آورد. از ۲۵ سپتامبر تا ۱۶ اکتبر، فعالیت‌های متعددی زیر این سایبان بزرگ تعلیق‌شده انجام شد که میدان را دوباره فعال کرد و آن را به صحنه عمومی بازگرداند.

پروژه توسط معمار مانوئل بوزاس طراحی شده و برنده مسابقه ایده‌های این دوره شد که برای حرفه‌ای‌های جوان برگزار شد و ۱۲۵ پروژه به آن ارسال شده بود. جشنواره معماری شهری TAC! با ابتکار دبیرخانه کل برنامه‌ریزی شهری، مسکن و معماری وزارت حمل و نقل، تحرک و برنامه‌ریزی شهری (MITMA) و بنیاد آرکیا برگزار می‌شود و هدف اصلی آن برجسته کردن نقش معماری جوان در اسپانیا است، با ارائه فرصتی برای ساخت یک اثر عمومی مرجع به شکل یک پاویون موقت.

این پروژه ادای احترامی است به سایبان‌های مدیترانه‌ای. سایبان بیش از یک عنصر معماری است؛ یک نماد فرهنگی محسوب می‌شود. این سایبان پاسخی بسیار ویژه به یک اقلیم خاص است. بنابراین تعجبی ندارد که بسیاری از شهرهای جنوب اروپا که اقلیم مشابه و گاهی در مجاورت دریا دارند، از این راه‌حل برای محافظت در برابر دماهای بالا استفاده کرده‌اند. به همین دلیل در اسپانیا به آن «آلیکانتیناس» و در ایتالیا به آن «ونتین‌ها» گفته می‌شود. با این حال، با ظهور سیستم‌های مکانیکی که امکان کنترل اقلیم را فراهم می‌کنند، مانند تهویه مطبوع یا پنکه‌ها، این سایبان‌ها کم‌کم از رده خارج شدند. در شرایط کنونی بحران اقلیمی و انرژی، بازبینی تأثیرات محیطی فضاهای زندگی ما توصیه می‌شود. این تأثیرات از مصرف انرژی منازل تا انتشار آلاینده‌های ناشی از استخراج مصالح مورد استفاده را شامل می‌شود.

پروژه در میدان موزیکو لوپز چاوارری، در محله تاریخی کارمن واقع شده است. این میدان یک فضای «طراحی‌شده» یا «برنامه‌ریزی‌شده» نیست، بلکه نتیجه تخریب یک ساختمان مسکونی قبلی است. شاید همین موضوع کمبودهای مکان را توضیح دهد؛ کمبود سایه، مبلمان، پوشش گیاهی و آب. این فضا محلی است که مردم از آن عبور می‌کنند اما در آن توقف نمی‌کنند. بر بالکن ساختمان‌های اطراف، تعداد زیادی پوستر دیده می‌شود که اهالی خواستار آینده‌ای جایگزین برای میدان هستند.

ساختار این نصب از دو پرتال مثلثی چوبی تشکیل شده که اجازه می‌دهد یک سایبان بلند آلیکانتیناس، که آن هم از چوب ساخته شده است، به صورت زنجیره‌ای (کاتنری) آویزان شود. رنگ سبز تیره آن به یکی از پنج رنگ سنتی سایبان‌های این منطقه پاسخ می‌دهد. یک دهانه دایره‌ای در سقف، نور را به یک باغچه کوچک داخلی هدایت می‌کند که با خاک و پوشش گیاهی محل ساخته شده و به تعدیل اقلیم پایان تابستان کمک می‌کند. مجموعه‌ای از سنگ‌ها که نقش وزنه تعادلی را نیز ایفا می‌کنند، به عنوان مبلمان برای جمع شدن مردم عمل می‌کنند. سایه پاره‌پاره‌ای که ایجاد می‌شود، فضایی عمومی «آل فرسکو» ایجاد می‌کند که برنامه‌های جشنواره TAC! به مدت یک ماه در آن برگزار شد.

تقریباً کل پاویون با مصالح پیش‌صنعتی، طبیعی و صفر کیلومتر و با استفاده از نیروی کار محلی ساخته شده است. بدین ترتیب، سازه چوبی ما را به جنگل‌های کاج سوریه متصل می‌کند، سایبان‌ها با شهر ساکس در آلیکانته مرتبط هستند و سنگ‌ها با معادن ترئل مرتبط می‌شوند و اقتصاد محلی منطقه را تقویت می‌کنند. پاویون با استفاده از ماژول‌های پیش‌ساخته در کارگاه ساخته شده، که این امر هزینه‌ها، زمان و ریسک‌ها را کاهش می‌دهد. برای جمع‌آوری مجدد، بازیافت عناصر همیشه در نظر گرفته شده است: چوب به صنعت بازمی‌گردد، سنگ‌ها به معدن بازمی‌گردند و سایبان‌ها به جامعه محلی اهدا می‌شوند.

از ۲۵ سپتامبر تا ۱۶ اکتبر، پاویون میزبان برنامه‌ای از فعالیت‌های رایگان بود که توسط شهرداری والنسیا و لاس ناوِس سازمان‌دهی شد و تنوع خلاق و اجتماعی جامعه والنسیا را گرد هم آورد. مجموعاً بیست فعالیت، والنسیا را به عنوان مکانی برای خلاقیت و طراحی برجسته کردند و پتانسیل این پاویون را برای میزبانی نوآوری و تعالی شهروندان نشان داد.