عصر ایران ؛ رسول مجیدی - کمتر از سه ماه دیگر باید جام ملتهای آفریقای جنوبی در مراکش برگزار شود و حضور تیم ملی سودان در آن حتما عجیب خواهد بود.
سودان چند سالی است درگیر یک جنگ داخلی خانمانسوز است که اخبار وحشتناک نسلکشی و تجاوز دستجمعی در آن پشت اخبار جنگ روسیه – اوکراین و نسلکشی رژیم صهیونیستی در فلسطین پنهان مانده. رسانههای دست راستی اولی را بیشتر پوشش میدهند و رسانههای دست چپی دومی را. هیچکس خیلی نوری بر جنایات انجام شده در سودان نمیاندازد و همین باعث شده حضور تیم ملی فوتبال این کشور در جامملتها عجیب باشد.
سودانیها از آپریل ۲۰۲۳ بدلیل جنگ داخلی بین ارتش ملی تحت رهبری دولت و نیروهای پشتیبانی سریع (RSF)، نمیتوانند در کشور میزبان باشند. آنها درواقع اصلا زمین مناسبی هم ندارند. ورزشگاههای بزرگ خارطوم تبدیل شده اند به گورستان دستجمعی برای دفن کشته شدههای جنگ!
ظاهرا قبل از هر جلسه تمرینی، تیم ملی فوتبال مردان سودان در یک ردیف میایستند و دستهایشان را به هم قلاب میکنند. کاپیتان آنها را به سکوت یک لحظهای فرا میخواند و بعد دادی بلند میزند. و سپس سه بار با هم دست میزنند. مهم نیست کجا باشند؛ این لحظهای است که همه چیز را کنار میگذارند و فقط روی فوتبال تمرکز میکنند.
در چندسال گذشته ۵ بار شده که ملیپوشان سودانی در اردوی تیم ملی متوجه شدهاند یکی از اعضای خانوادهشان را از دست دادهاند. درواقع نقش جیمز آپیا سرمربی این تیم بیشتر دلداری دادن به تیم است تا رهبری فنی آنها.
اگر میخواهید بدانید آتش جنگ چطور یک دفعه شعلهور شد و وضعیت را به حالتی بیبازگشت رساند باید بدانید دقیقا شب قبل از جنگ، مازن ابوسین، رئیس توسعه فدراسیون فوتبال سودان که حالا خاطراتش را با رسانههای غربی به اشتراک گذاشته در حال بازی فوتبال بود. بگذارید خاطرهاش را از زبان خودش بشنونیم: «رمضان بود و (بازیها) معمولاً بعد از افطار در عصر برگزار میشود. رقابت سالانه معمول ما بود روز بیدار شدیم و صدای تیراندازی و بمباران را شنیدیم. اما روز بعد بدتر شد. به خومان میگفتیم: اگر خوششانس باشی، با پاسپورت، گوشی و جانت بیرون میروی.»
ابوسین دو هفته در شهرهای خارطوم و امدرمان پناه گرفت و سپس زمان رفتن فرا رسید. او البته شانس آورده که توانسته با کمک ارتش بریتانیا که پروازهای تخلیه را سازماندهی میکرد به انگلیس فرار کند؛ آن هم درست زمانی که شرایط سودان آخرالزمانی شده بود: «همه اجساد را دیدم. سگهایی که اجساد را میخوردند. خیلی ترسناک بود. صدها جسد در خیابانها بود. تانکها و ماشینهایی که هر دو ارتش رها کرده بودند. مشخص بود نبرد بزرگی بوده.»
آمار دقیق تلفات مشخص نیست ولی گفته میشودبیش از ۱۵۰ هزار نفر کشته شدهاند و ۱۲ میلیون نفر آواره.
خارطوم و امدرمان، دو شهری که توسط رود نیل از هم جدا میشوند اکنون بیشتر شبیه ویرانهاند. امدرمان که بزرگترین شهر کشور به حساب میآید خانه هر دو تیم پرطرفدار فوتبال این کشور یعنی الهلال و المریخ است که زمینهایشان فقط چند صد متر با هم فاصله دارند. هر دو زمین حالا مثل زمینهای خارطوم تبدیل به گورستان شده.
اکثر بازیکنان تیم ملی سودان هم عضو یکی از این دو باشگاه هستند که روی هم ۵۰ عنوان از ۵۴ دوره برگزار شده لیگ سراسری را بردهاند. مانند تیم ملی، آنها هم فعلاً فوتبالشان را خارج از سودان بازی میکنند و این هفته خبر آمد که رواندا با حضور تیمهای سودانی در لیگ خودش موافقت کرده تا بدین شکل تیمهای فوتبال این کشور هم مثل مردمانش به آوارگی ادامه دهند.
فدراسیون رواندا که سه تیم(از جمله الهلال و المریخ) را در لیگش پذیرفته در بیانهای اعلام کرده: «این تصمیم بازتابدهنده تعهد مداوم ما به ترویج ادغام منطقهای، رقابتپذیری، و رشد جهانی فوتبال از طریق همکاری بینالمللی قویتر است.»
بد نیست بدانید رواندا که حالا به لطف تبلیغ روی پیراهن تیمهایی مثل آرسنال و پاریسنژرمن حسابی به جامعه فوتبالی دنیا نزدیک شده، حدود ۲۵۰۰ کیلومتری جنوب سودان واقع شده و این دو کشور از نظر جغرافیایی توسط سودان جنوبی و اوگاندا از هم جدا میشوند.
الهلال و المریخ البته پیشتر هم سابقه مهمان شدن در لیگی را دارند. آنها فصل پیش در لیگ موریتانی حضور داشتند و الهلال حتی به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آفریقا هم رسید و لیگ موریتانی را هم به عنوان صدرنشین به پایان رساند(هرچند به دلیل غیر بومی بودن عنوان قهرمانی به آنها نرسید). المریخ هم ششم شد.
پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر