بیش از 250 میلیون سال پیش، زمین در عصر «پرمین» تحت سلطه جانورانی بود که از هر هیولایی عجیبتر و ترسناکتر بودند.
به گزارش العربیه، پیش از ظهور دایناسورهایی چون تیرانوسوروس، گروهی از «سیناپسیدها»، که موجوداتی با دندانهای متنوع و بدنهای قدرتمند بودند، حکمروایی میکردند. این دوران زمانی بود که قارهها در «ابرقارهٔ پانگهآ» گرد آمده بودند، و شرایط آبوهوایی از یخبندانهای سخت تا بیابانهای سوزان متغیر بود.
یکی از شناختهشدهترین شکارچیان پرمین «دایمترودون» بود؛ خزندهای با دندانهای ارهای و بادبانهای بلند بر پشت، که هم در خشکی و هم در آب شکار میکرد. بعدها شکارچیان بزرگتری مانند «آنتئوسوروس» با جمجمههای عظیم و دندانهای خردکننده پدیدار شدند.
اما ترسناکترینشان «اینوسترنسویا» بود؛ هیولایی با دندانهای نیش 20 تا 30 سانتیمتری، جمجمه بزرگ، و توانایی حمله برقآسا از کمینگاه. این شکارچی قدرتمند با پوست ضخیم و آوارههای پُرزور قادر بود شکار خود را بیدرنگ زمینگیر کند، و آن را قطعهقطعه کند و ببلعد.
دنیای پرمین پر از موجودات غریب بود: دوزیستانی غولپیکر با پوزههای دراز شبیه کروکودیل، حشرات بالدار به اندازه اردک، و کوسههای باستانی با آروارههای ارهمانند. در این دوران برای نخستین بار جانوران چهارپا بهطور کامل از آب خارج شدند و توانستند روی خشکی زندگی و تولیدمثل کنند. این باعث شد تنوعی شگفتانگیز از شکارچیان و گیاهخواران پدید آید.
اما این عصر پُرهیولا با «مرگ بزرگ» پایان یافت: رویدادی انقراضی که بر اثر فورانهای عظیم آتشفشانی در سیبری، افزایش دیاکسیدکربن، و گرمایش شدید زمین رخ داد، و حدود 90 درصد گونههای زندهٔ زمینی را نابود کرد. با این حال، برخی سیناپسیدها از این بحران جان به در بردند و بعدها به پستانداران، از جمله انسان، تکامل یافتند.
درس پرمین برای امروز روشن است: پیش از آنکه انقراض به اوج برسد، اکوسیستمها نشانههای فروپاشی را بروز میدهند. همانطور که آن زمان شکارچیان بزرگ جای خود را به گونههای تازه دادند، امروز نیز خلاء ناشی از کاهش شکارچیان ردهبالا به پر شدن جایشان توسط گونههای میانی مانند کایوتها منجر شده است. لذا هیولاهای پرمین فقط بخشی از گذشتهٔ زمین نیستند، بلکه هشداری درباره آینده نیز به شمار میروند.