حکیم حلیم؛ خاموشی مفسر آفتاب در هنگامۀ غوغای مدعیان کم‌مایه یا پر‌بودجه

 سید محمد مهدی حسینی دورود*

  در روزگار کرونایی و در عصری که بزرگان در کنج کتابخانه‌ها و خانه‌ها فراموش و خاموش می‌شوند و مظلومانه و غریبانه دنیا را ترک می‌کنند، ستاره‌های دروغین و مدعیان پُرگو یا «مشهور به شهرت»، هر دم و بازدم، در رسانه‌های مجازی و حقیقی، خویشتنِ کم‌مایه‌شان را تا آن‌سویِ زمین پرتاب می‌کنند.

  آری، در عصر جاهلیت اُخری، استاد، علامه محمد رضا حکیمی- متواضع، صبور، فکور، دقیق، عمیق و منصف که اکسیر حیات واقعی را یافته بود اما  به جای عافیت جویی دغدغۀ عدالت داشت و « منهای فقر» را فریاد می‌کرد، هم می‌رود. مرگ، البته حق است و مردان خدا لحظۀ دیدار را انتظار می‌کشند اما درد این است که چرا بسیاری نمی‌شناسندشان؟ 

  چرا نسل سوم و چهارم انقلاب مفسر "آفتاب" را  نمی‌شناسند ولی فلان مانکنِ با ترکیبی از پلاستیک و پروتز و مقداری پوست وگوشتِ عاریه‌ای وچربی و موی جا به جاشده را به خوبی می‌شناسند؟

  شورایِ عالی انقلابِ فرهنگیِ ما و این‌همه نهادهایِ تحقیقاتی وپژوهشی علمی فرهنگی کجایند؟

  این همه دستگاه و نهاد‌هایِ پر ادا و افاده و برخوردار از بودجه و ساختمان که بعضا حتی به اندازه یک دفتر تلفن هم کارایی نداشته و ندارند دست کم می توانستند و می توانند اگر خود هنری ندارند وسیلۀ ارتباط علماء و فضلاء وعرفاء با نسل های بعدی شوند اما از همین هم مضایقه می کنند یا در حال و هوای دیگری هستند.
 
  به راستی این بسیار موسسات و نهادها که همگی از بودجه های دولتی وحکومتی ارتزاق می کنند  چه ثمره ای دارند و حکیم حلیم - مرحوم استاد حکیمی- بی بودجه و رانت و تبلیغ و حمایت این همه بنیادها و نهادها- چه ثمرات و برکاتی داشت؟

   نویسندۀ این سطور به لطف خداوند و به برکت نام و حریم امام (ره) تماس ها و گفت و گوهای متعدی با استاد محمد رضا حکیمی را داشتم و هر بار -چه لحظاتی که حال صحبت کردن نداشت و چه آن وقت که سرحال و با نشاط بود- نکته‌ای از او می آموختم و پاکی وصداقتش را می ستودم.

  برای روحِ بلند او از درگاه حضرت حق جلَ وعلا رحمت واسعه وعلو درجات و برای خود و امثال خود شعور و فهم و قدرشناسی، از عالمان و عارفان وحکیمانی همچون استاد، علامه، محمد رضا حکیمی - که دیده نمی شوند، چه برسد به فهمیده شدن- مسئلت دارم.

      صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
      تا دگر
      مادرِگیتی، چو تو فرزند بزاید...

----------------------------------------------------

* دین‌پژوه و عضو تحریریۀ نشریۀ «حریم امام»

بیشتر بخوانید:

محقق داماد: استاد حکیمی! به آرزویت – تحقق عدالت علوی – رسیدی؟

چرا «حکیمی» در سال 88 جایزۀ جشنوارۀ فارابی را نپذیرفت؟

علامه محمدرضا حکیمی درگذشت

محمدرضا حکیمی در بخش ICU بستری شد

تماشاخانه

به بهروز و گوگوش گفتم بیاید نازنین ۲ را بسازیم / گوگوش آرتیسته واقعا، عاشقانه کار می‌کرد / یکی از کارهای سانسور این است که واقعیت را بزک کند (فیلم)

نامه تلخ وزیر آموزش و پرورش که باعث شد کیارستمی از کانون برود (فیلم)

فیلم های دیگر