عصر ایران ؛ علی نجومی ــ در ۱۱ آگوست ۲۰۱۴، خبری تلخ جهان را در شوک فرو برد: رابین ویلیامز، بازیگر و کمدین محبوب، خود را حلقآویز کرده بود. پزشکان علت مرگ او را اختلال عصبی و زوال عقل اعلام کردند. نقشآفرینیهای بهیادماندنی ویلیامز در فیلمهایی چون «انجمن شاعران مرده»، «ویل هانتینگ خوب» و «خانم داوتفایر» هرگز از خاطر دوستداران سینما پاک نخواهد شد. اما یکی از تأثیرگذارترین خاطرات او، به ویدیویی از حدود ۲۰ سال پیش بازمیگردد که لحظهای احساسی از دیدار او با گوریلی استثنایی به نام کوکو را نشان میدهد. کوکو، گوریل مادهای بود که تحت آموزش دکتر پنی پترسون، ۱۰۰۰ نشانه ارتباطی را فراگرفته و بسیاری از واژگان انگلیسی را درک میکرد. اما مرگ گوریل دیگری به نام مایکل، که از کودکی همبازی کوکو بود، او را به افسردگی عمیقی فرو برد. وقتی رابین ویلیامز از حال کوکو باخبر شد، به دیدارش رفت و با او ارتباطی صمیمی برقرار کرد. آنها دست یکدیگر را گرفتند، کنار هم نشستند و ویلیامز حتی برای لحظهای عینک خود را به کوکو داد. شگفتآور اینکه وقتی خبر خودکشی ویلیامز به کوکو رسید، او با زبان اشاره نشان داد که از این اتفاق بسیار غمگین است.
در روزگاری که بیماریهای روانی بیش از هر زمان دیگری شایع شدهاند، افسردگی، اضطراب و دیگر مشکلات روانی به مسائل مرگ و زندگی تبدیل شدهاند. یکی از چالشهای اصلی بیماران روانی، انگ و برچسبهایی است که جامعه به آنها میزند؛ این موضوع بار سنگینی بر دوش آنها میگذارد. مرگ غمانگیز رابین ویلیامز شاید نقطه عطفی بود که باعث شد سلبریتیها، بهعنوان افرادی تأثیرگذار در جامعه، در شبکههای اجتماعی درباره تجربههای شخصی خود از مشکلات روانی صحبت کنند و برای رفع انگ از این بیماریها تلاش کنند. در ادامه، به چند نمونه از این چهرهها میپردازیم:
این خواننده و بازیگر سالهاست با صداقت درباره اختلال دوقطبی خود سخن گفته است. او در سال ۲۰۲۲ مستندی به نام «ذهن من و من» منتشر کرد که به شش سال از زندگی او و لحظات تاریکش میپردازد. گومز در این مستند اعتراف کرد که دچار روانپریشی شده و صداهایی عجیب در ذهنش میشنید. با وخیمتر شدن حالش، او را در بیمارستانی روانی بستری کردند و پزشکان تشخیص دادند که او به اختلال دوقطبی مبتلاست. گومز سپس با افسردگی شدید دستوپنجه نرم کرد و حتی زمانی به خودکشی فکر کرد. اما با درمانهای فشرده، یاد گرفت چگونه با بیماریاش کنار بیاید و به یکی از حامیان اصلی انگزدایی از بیماریهای روانی تبدیل شد. او حتی صندوقی مالی برای حمایت از بیماران روانی تأسیس کرد.
این ستاره دنیای سرگرمی نیز از تجربه حملات عصبی و پانیک در دهه ۲۰ زندگیاش سخن گفته است. او در آن سالها شبها تنها ۳ تا ۵ ساعت میخوابید و تمام روز مشغول ضبط موسیقی، ویدئو یا فیلمبرداری بود. لوپز تصور میکرد چون هنوز ۳۰ سالش نشده، شکستناپذیر است. اما با تجربه اولین حمله عصبی، چنان وحشتزده شد که گمان کرد دیوانه شده است. پزشکان به او اطمینان دادند که این حملات نتیجه برنامه کاری فشرده اوست و باید تغییراتی در سبک زندگی و کارش ایجاد کند. خواب کافی و مدیریت استرس از مهمترین توصیههایی بود که او تا امروز رعایت کرده است.
این خواننده سرشناس همیشه از اضطراب شدید خود هنگام اجرای کنسرت سخن گفته و آن را فلجکننده توصیف کرده است. او در مصاحبههایش از ترس خواندن در برابر تماشاگران پرده برداشته، اما با تکنیکی جالب بر این ترس غلبه کرده است: او یک «خود دیگر» برای خود تصور میکند و بار اضطراب را بر دوش این شخصیت خیالی میگذارد تا با آرامش بیشتری روی صحنه برود.
این کمدین بینظیر آمریکایی-کانادایی سالها با افسردگی شدید مبارزه کرده و برای کنترل آن از داروی پروزاک استفاده میکرد. اما وقتی متوجه شد بسیاری از بیماران افسرده تا پایان عمر به این دارو وابسته میمانند، تصمیم گرفت مصرف آن را کنار بگذارد. او به این باور رسید که زندگی فراز و نشیبهای خود را دارد و نباید تسلیم ناامیدی شد. جیم کری پذیرفت که برخی پرسشهای زندگی پاسخی ندارند و باید با این واقعیت کنار آمد.