مدرسه ایرانی بدون پیداکردن نسبت خود با جهان جدید نمیتواند موفق باشد. تعریف این نسبت، از عهده «رهبران آموزشیِ جهاننگر» برمیآید. با اطمینان میگویم: رهبران آموزشی جهاننگر!
چون فرهنگ ایران، جهانی و جهاننگر است. فرهنگ، ادبیات و خزانه خِرَد ایران در تعامل با جهان میتواند خود را بازشناسی و بازآرایی کند. بستر این هدف، نظام آموزشی و مدرسه است.
دیپلماسیِ آموزشی میخواهیم که بتواند جهان را از پشت پنجرههای مدرسه به فرزندان ایران نشان بدهد و بچههای ایران را در تراز جهان تربیت کند.
نظام آموزشی ما گرفتار دور تسلسلی از تصمیمگیریهای ضعیف، جزءنگر و محلی است. سیاستگذاری آموزشیِ یکپارچه و کلنگر و جهانآشنا، نتیجه فهم درست از جهان جدید است. نظام آموزشی ما برای رسیدن به جایگاهی برازنده ایران، بیش از هر زمان به چنین رهبران آموزشی نیاز دارد.
امروز با یک پرسش مهم مواجهیم:سهم مدرسه ایرانی در جهان جدید چقدر است؟ و ما کجاییم؟