پزشکان و واقعیت های حرفه سلامت

 متن دریافتی از یک پزشک (امضا محفوظ)
 
حقیقتا بسیار با خودم کلنجار رفتم تا در این بازه ی زمانی که قشر زحمتکش پزشکی و درمانی کشور آماج حملات روا و ناروا هستند به عنوان همکاری از این قشر من نیز آنان را مورد حمله ی دیگری قرار ندهم ولی بنظرم این دیوار بی اعتمادی، این همه قضاوت های درست یا نادرست، این همه عصبیت در فضای مجازی، مطمئنا ریشه های عمیقی دارد که بی توجهی اکثریت پزشکان شریف مملکت به انتقادات، نگاه متاسفانه از بالا به پایین، تعصب بی جا و نوعی لاپوشانی معضلات همراه با جنجال های رسانه ای و غیر رسانه ای به سردمداری عده ای اقلیت از این قشر که شوربختانه با استفاده از زور و زر و تزویر و هژمونی رسانه و تحریک عواطف و احساسات پزشکان جوان سعی در به بیراهه بردن انتقادات به جا و مطالبات به حق مردمی دارند از جمله معضلات است.

باور کنیم و باور کنید اکثریت خدمات پزشکی کشور که متاسفانه از نظر کمیت و حتی کیفیت در مراکز درمانی دولتی کشور انجام می شود که بدبختانه از نظر میزان دریافتی پزشکان نازلترین دریافت ها را دارند و در عوض بیشترین اهانت ها، بیشترین بیگاری ها، بیشترین استرس های کاری و البته بیشترین نارضایتی های مردمی بدون توجه به حجم کاری و معضلات و نارسایی های سخت افزاری در همین مراکز است و بالعکس بیشترین انتفاعات چه از نظر مادی و چه از حیث میزان فشار کاری در مراکز غیر دولتی است.

متاسفانه اقلیتی که دانشگاههای کشور را با اسامی صوری «استاد» قرق کرده اند و بدون کمترین احساس مسئولیتی نسبت به پزشکان جوان، دستیاران و مردم چنین مراکزی را تبدیل کرده اند به مکانی جهت اسم و رسم دار شدن، هدایت و انتقال بیماران راحت و بی دردسر و کم عارضه به مطب های خصوصی، انتقال بیماران پردردسر و عارضه دار که دیگر پولی ندارند تا در مراکز غیر دولتی به درمانشان ادامه دهند و متاسفانه خالی کردن جیب مردم بیچاره ای که از همه جا بی خبر هستند و گناهشان نگرانی زیاد بابت سلامت عزیزانشان است.

بارها و بارها در همین مراکز دولتی و دانشگاهی دیده ام که بار و حجم عظیم بیماران و اقدامات درمانی بر دوش دستیاران و پزشکان جوانی است که همه چیز انجام می دهند و همه کاری از آنان می خواهند جز آموزش و تقویت بنیه علمی خود که اگر بخواهند نایی در بدن ندارند و متاسفانه در همین مراکز دولتی و دانشگاهی اساتیدی (با احترام به اساتید واقعی) دیده ام که تمام تلاششان معطوف به پر کردن مطب ها و انتقال بیمار بی نوا به مرکز خصوصی چه با تحت فشار قراردادن دستیاران و چه از راه تطمیع نگهبان و پرسنل درمانی و چه با اغوای همراهان بیمار، لاجرم تا وقتی که ما خود را قشر فرهیخته می دانیم و یادمان می رود که یکی از نشانه های فرهیختگی احترام به انتقادات و منتقدین است.

چند پیشنهاد

اول مهمترین نکته  درمانی که سالهاست به عمد یا به سهو به آن بی توجهی شده و اتفاقا راه حل بسیاری از معضلات است جداسازی مراکز و پزشکان بخش خصوصی و دولتی بدون هیچ ماده و تبصره ای و البته استثنایی. اعمال مالیات های سنگین و تقویت بنیان های نهادی ناظر بر بخش خصوصی و انتقال عایدات آن به بخش دولتی و تقویت بخش دولتی.

دوم بالابردن سطح فرهنگ درمانی بیماران و لزوم توجه به مراکز بهداشتی بیش از مراکز درمانی البته در دراز مدت

سوم ایجاد مراکز درمانی و بیمارستانی غیر آموزشی دولتی

چهارم ایجاد سازو کاری که روسای دانشگاههای علوم پزشکی تنها با نظر دولت انتخاب شوند که بسیاری از معضلات درمانی ما، دخالت نمایندگان مجلس در یک بستر رانتی در تعیین همین رؤسا است.

پنجم استخدام پزشکان و اساتید مبرز در دانشگاهها و مراکز دولتی با حقوق مکفی بصورت تمام وقت.

ودرپایان
نقل قول دوست عزیز و روزنامه نگارو فرهیخته ام

هیچکس بالاتر از آن نیست که نقد نشود

ایتال‌دیزاین Vad.Ho؛ خودرویی که فقط یک دستگاه در جهان است(عکس)

تماشاخانه

افزایش نگران‌کننده طلاق خاکستری در ایران؛ جدایی پس از نیم‌قرن زندگی مشترک (فیلم)

چرا نورهای شهر پرندگان را بیدار و انسان‌ها را بیمار می‌کند؟ ۲۳ درصد کره زمین زیر سایه آلودگی نوری (فیلم)

فیلم های دیگر