شراره خورشیدی

منطقه تاکوکلین برای اولین بار در دهه ۱۹۸۰ از طریق روش «لرزه‌شناسی خورشیدی»(helioseismology) کشف شد. این روش از امواج درون خورشید استفاده می‌کند. با وجود این، تبدیل آن کشف به یک مدل فیزیکی عملی تقریباً غیرممکن بود. مشکل از ماهیت خود خورشید ناشی می‌شد.

نظریه دیرینه مبنی بر اینکه حلقه‌های تاجی ۱۰ تا ۱۰۰ کیلومتر عرض دارند، تاکنون از طریق مشاهده قابل تأیید نبود. تامبوری می‌گوید: ما بالاخره به مقیاس‌های فضایی که سال‌ها در مورد آنها گمانه‌زنی می‌کردیم، نگاه می‌کنیم.

 ثبت تصاویر ایستگاه فضایی بین‌المللی هنگام عبور از مقابل خورشید یا ماه، برای عکاسان فضایی کمی چالش‌برانگیز است، اما اندرو مک‌کارتی(Andrew McCarthy)، عکاس نجومی ساکن آریزونا لحظه‌ای رؤیایی را به ثبت رساند.

رصدخانه دینامیکی خورشیدی یا Solar Dynamic Observatory که به‌اختصار SDO نامیده می‌شود، موفق به ثبت یکی از طولانی‌ترین شراره‌های خورشیدی شد. در تایم‌لپس تازه منتشرشده، یک شراره خورشیدی قدرتمند را مشاهده می‌کنید که حدود ۱۲ ساعت ادامه دارد. درحالی که شراره‌های خورشیدی معمولاً پس از حدود یک ساعت خاموش می‌شوند. رشد حلقه‌های شراره خورشیدی که انرژی زیادی حمل می‌کنند، به‌خوبی مشهود است. در این رخداد، جریان عظیمی از ذرات باردار وارد فضا می‌شود.