عصر ایران ؛ فریده غائب ــ مدیرکل دفتر توسعه ورزش همگانی وزارت ورزش و جوانان اخیراً اعلام کرده است که حدود ۸۰ درصد ایرانیها دچار کمتحرکیاند؛ آماری نگرانکننده که زنگ خطری برای سلامت جامعه به شمار میرود.
اما این کمتحرکی تنها نتیجهی انتخاب فردی نیست، بلکه محصول مجموعهای از ساختارها و سبک زندگی مدرن است.
شهرهای ایران ماشینمحور طراحی شدهاند؛ پیادهروهای ناایمن، نبود مسیرهای دوچرخهسواری و آلودگی هوا، انگیزه هرگونه تحرک را کاهش میدهد. در آپارتمانهای کوچک و محلههایی که فضای عمومی اندکی دارند، زندگی روزمره اغلب به نشستن و سکون محدود میشود.
بسیاری از زنان نیز از نبود امنیت اجتماعی در ساعات شبانه بهعنوان مانعی جدی برای پیادهروی یاد میکنند. از سوی دیگر، فشار اقتصادی و ساعات کاری طولانی، فرصت ورزش را به حداقل رسانده است. در جامعهای که موفقیت اقتصادی بر سلامت جسمی مقدم شمرده میشود، ورزش به «امتیازی لوکس» بدل شده است.
مدارس هم تأثیر چندانی نداشتهاند؛ زنگ ورزش اغلب شکلی فرمالیته دارد و به جای ایجاد عادت تحرک، تنها تکمیل یک برنامه آموزشی است. در همین حال، سیاستهای شهری بیشتر به ساخت اتوبانها و مراکز خرید توجه کرده تا پارکها و زمینهای بازی.
همهچیز در زندگی روزمره دیجیتالی شده است؛ خرید، آموزش و سرگرمیها به صفحههای نمایش منتقل شده و همین امر به شکلگیری نوعی «هنجار کمتحرکی» در جامعه دامن زده است.
نتیجه، جامعهای خسته، بیتحرک و در معرض بیماریهای جسمی و روانی است؛ جامعهای که نیازمند بازنگری در سبک زندگی و سیاستهای شهری برای بازگرداندن تحرک به زندگی روزمره است.